«دريا شوريده بر مهتاب»
«دريا شوريده بر مهتاب»
در اين درياي قير آلوده در ظلمت
بلند خيزابي بس هايل
ميان آبهاي خفته در تاري
وطوفانِ فراز آن
بهسوي شيد خفته در پسش
غران برون آمد
ز هول خيرش آب روان
شورندة خاموشي و خواري
تمام خزوكان از لانه سر برتافته
و از بيم ويران گشتن
لانه هاي تارك ِ
آسوده در جهل و خيانت
و يا تزوير
به دريا نهيبي
از دل خاموش در ظلمت
بردارند
كه دريا زيباست
اما
خفته بايد بود در مهتاب
در سكوني بس ناپايان
ولي دريا, همي درياست!
عاقبت بر شورد و آرد
موجهايي بس هراس آور
كند طوفان
شود ويران
لانه هاي خزوكان
از نورِ بس زيبايِ شيدي
كه ازپسش آيد
و زيباست
نه در آرامش وخفتانه در ظلمت
بل
در طوفان!
...
كنون موجي چنان هايل
بكوبد بر همه ماران و افعي ها
بشويد از همه چشمان خفته در مهتاب
اشك فرو افتاده بر صبري
كه از عزمي سترگ امد
به صبح روشنِ فردا
جرس فرياد بر دارد:
كنون دريا بر شوريده بر بستر مسكوت خود
شوريده بر مهتاب
...
كنون
آن همه چشمان بي تابان
به سوي آن عزيز شيديست
در پسش آهسته مي آيد.
م. مشيري( حميد ايراني )
10مرداد83