«به تولد يافتگان بعدي»
«به تولد يافتگان بعدي»
شعر« به تولد يافتگان بعدي» كه در برگردان فارسي به قطعة «به آيندگان» مشهور است، را برشت در سالهاي آخر عمر خود سرود. اين شعر را وصيتنامه او نيز قلمداد مي‌كنند.
برتولت برشت
راستي كه در روزگار تيره‌يي زندگي مي‌كنم
ساده بگويم
واژة درست اين است: احمقانه
يك پيشاني صاف بي چين و چروك
خبر از بي دردي مي‌دهد
كسي كه مي‌خندد
خبر وحشتناك را هنوز نشنيده است
چه روزگاريست؟
آن‌جا
صحبت در بارة درختان تقريبا مثل جنايت محسوب مي‌شود!
چراكه سكوت در برابر جنايات ديگر را در خود مي‌پوشاند
كسي كه آن‌گونه آرام در خيابان مي‌رود
براي دوستانش كه در سختي به سر مي‌بردند قابل دسترس نيست
اين حقيقت است كه من مزد خودم را هنوز دريافت مي‌كنم
اما باور كنيد مرا: اين فقط بيش از يك شانس نيست.
حتي از آن
هر كاري هم مي‌كنم
به من حق مي‌دهد
كه بي‌خيال تنها شكمي‌سير بخورم
كاملا اتفاقي است كه من قسر در رفته‌ام ( اگر شانس كمكم نكند،من هم از دست مي‌روم)
آدمها به من مي‌گويند:
بخور! بنوش! خوشحال باش! تو اينها را داري
اما
چطور مي‌توانم بخورم و بياشامم،
وقتي آن‌را از گرسنگان مي‌كنم، هر چيزي را كه مي‌خورم
و تشنه‌يي در انتظار جام آب من است
ولي با اين همه باز مي‌خورم و مي‌آشامم
دوست داشتم يك فرزانه بودم
در كتابهاي قديمي‌آمده است، فرزانگي چيست
خود را از نزاعهاي دنيا كنار كشيدن
و اين عمر كوتاه را
بدون ترس به سر بردن
بدون خشونت زندگي را به سر كردن
بدي را در مقابل با نيكي پاسخ دادن
آرزو ها را بدون تحقق آن رها و فراموش كردن
اينست رسم فرزانگان
مرا طاقتي براي اين همه نيست
به راستي، من در زمانة تيره‌يي به سر مي‌برم
زماني كه گرسنگي بيداد مي‌كرد
به شهر آمدم وقتي كه هرج و مرج در آن حاكم بود
به ميان مردم آمدم در زماني كه شورش بود
من با آنها در خشمشان همراه شدم
و عمر من بدين سان گذشت
مهلتي كه در اين زمين به من داده شده بود
در كشاكش نبردها غذايم را مي‌خورم
حتي وقتي در آن‌جا گرسنگي حكم مي‌راند
به خواب رفته، قرار مي‌دهم خود را در ميان جانيان
پرستار عشق بودم بدون داشتن حرمت آن
و طبيعت را مي‌نگريستم با هيچ تعجيلي
و عمر من بدين سان گذشت
مهلتي كه در اين زمين به من داده شده بود
راهها رهسپار مرداب بودند در زمانة من
و كلامم
مرا به جلادان لو داد
توانم براي تغيير اندكي بيش نبود.
اين‌طور آرزو مي‌كنم
اگر من نمي‌بودم
حاكمان
مطمئن‌تر مي‌نشستند بر مسند قدرت
و عمر من بدين سان گذشت
مهلتي كه در اين زمين به من داده شده بود
قدرتم اندك بود، راه دور
و اين حقيقت آشكار بود، حتي براي من
با اندك اميدي براي رسيدن به هدف غايي
و عمر من بدين سان گذشت
مهلتي كه در اين زمين به من داده شده بود
شماها!
كساني كه از ميان سيلابهايي كه ما در آن فرو رفته‌ايم، آشكار مي‌شويد
ياد آوريد
وقتي شمايان از ضعفهاي ما سخن مي‌رانيد
هم‌چنين روزگاره تيره‌گيها را
كه شما از آن ديگر رها شده‌ايد
نيز يادآوريد
در نورديده‌ايم ما
حتي بيشتر از تعويض كفشمان كشورها را
در ميان نبردهاي طبقات
با ترديد
وقتي كه حتي آن‌جا فقط بي‌عدالتي وجود داشت
ولي خشمي‌نبود
در اين ميان مي‌دانيم
حتي تنفر عليه فرومايگي
نفس و ذات انسان را تغيير مي‌دهد
نيز
خشم عليه ستم
صدا را گرمتر مي‌سازد
آوخ
ما
مايي كه زمين را براي محبت آماده مي‌خواستيم
نتوانستيم خودمهربان باشيم
اما شماها
وقتي زمانش فرا رسد
كه انسان ياور انساني ديگر باشد
ما را با گذشت به ياد آوريد